Liefde voor muziek

Ik sta voor de deur van een appartementencomplex en bel aan. Een mannenstem zegt “Ja” door de intercom en ik stel me voor als Janneke en voor wie ik kom. “Het is op de vierde verdieping zeg jij” en de verbinding wordt verbroken.

Ik merk bij mezelf op dat ik in de lift naar boven allemaal scenario’s aan het bedenken ben over hoe dit eerste gesprek zal gaan lopen. Het verhaal van de gezinsvoogd over de weerstand die vader voelt, in combinatie met het beeld wat moeder eerder deze dag schetste van haar ex partner…
Ik besluit het los te laten, ook de agenda die ik in mijn hoofd bedacht heb en het idee dat ik had om geen creatieve methodiek in te zetten bij deze man. Ik ga zien hoe het loopt…

Eerste indruk

Staand voor voor de voordeur en bel weer aan. Je doet open, een ietwat forse en gespierde man met veel tatoeages op je armen. Hallo, ik ben Janneke zeg ik en steek mijn hand uit (casus voor Corona). Je accepteert hem en noemt jouw naam. Kom verder zeg je en je loopt vooruit.

We komen binnen in een ruim opgezet appartement van een overduidelijke muziekliefhebber. Er hangen posters in lijsten boven de bank van Metallica en Iron Maiden, ook hangen er een paar gitaren tegen de muur. Ik maak er een opmerking over en heb hiermee je aandacht meteen gevangen. Je vertelt over je liefde voor muziek, vooral de Hard Rock en dat je zelf ook gitarist bent. Vroeger lag dit allemaal achter de schuiven op zolder, wilde mijn ex-vrouw hier niets van weten. Na de scheiding heb ik hier mijn eigen plek gemaakt voor mij en de kinderen. Het voelt als een thuis, “meer dan dat ik ervaren heb in mijn huwelijk” zeg je…
Het lijkt  een dunne lijn maar een mooi aanknopingspunt voor mooie verhalen die iets over deze vader kunnen vertellen. 
Ook merk ik op dat ik moet uitkijken dat we niet meteen gaan verzanden in verwijten en gesprekken over schuld en onschuld. Het vraagt van mij een actieve houding in het gesprek zonder dat vader het gevoel krijgt dat ik belerend en bepalend ben.

 

De mens achter de hulpverlener

Ik krijg een kop koffie en we zitten aan de keukentafel. Ik stel je voor om iets over mezelf te vertellen zodat je weet wie er voor je zit. Ik vertel een stukje over mijn achtergrond in mijn werk en kies er ook bewust voor om je een stukje “mens” te laten zien. Ik vertel je dat de posters en gitaren mij meteen opvielen omdat ik een broer heb die 7 jaar ouder is en die ook enorm fan is van deze muziek. Dat mijn broer mij als het ware “muzikaal heeft opgevoed” en ik van hem heb leren “headbangen”. Het brengt een glimlach om je mond en hiermee lijkt er een eerste wak in het ijs te zijn gebroken.
Ik maak een kort bruggetje naar de opdracht vanuit de gezinsvoogd en dat ik begrijp dat jij hier eigenlijk niet op zit te wachten. Dat ik dat kan begrijpen en vooral ook wil kijken hoe we niet alleen de opdracht van de gezinsvoogd maar vooral ook jullie als ouders een stem kunnen geven. Het lijkt erop dat het ijs langzaam verder begint te ontdooien en je zit steeds meer ontspannen op je stoel.

Door deze ontwikkeling in het gesprek merk ik bij mezelf op dat ik toch graag wil proberen om vader met een creatieve methodiek iets meer over zichzelf te laten vertellen, ik trek mijn stoute schoenen aan…

Ik vertel dat ik je graag beter zou leren kennen en vraag of je het goed vindt om dat eens op een andere manier te doen. Je kijkt een beetje vragend en ik begin uit te leggen.
Ik kan je nu allemaal vragen gaan stellen die je wellicht bij alle andere hulpverleners ook al eens hebt beantwoord, het kan ook op een andere manier. Ik denk dat er manieren zijn om iets over jezelf te vertellen die veel waardevoller zijn en veel andere informatie geven. Bijvoorbeeld je muziek en ik zie op je armen ook diverse tatoeages. Mag ik je daar wat vragen over stellen. Ik heb je aandacht weer meteen te pakken en je knikt bevestigend.

Mooie verhalen komen boven bij de namen van de kinderen op je onderarmen. Hoe trots je op ze bent, wat het met je heeft gedaan om vader te worden. Hoe het vaderschap je anders naar het leven en de wereld heeft doen kijken. Dat je troost haalt uit de muziek en het spelen op je gitaar. Dat je teksten schrijft, componeert en hier je gevoel in kwijt kan. Het maakt dat je verwerkt.
Kortom het vertelt verhalen over muzikaliteit, gevoeligheid, creativiteit, liefde en verbinding. Allemaal prachtige aanknopingspunten voor het komende hulpverleningstraject.